การศึกษาชุมชนพหุวัฒนธรรมที่ส่งผลต่อการอบรมเลี้ยงดูของเด็กปฐมวัย เทศบาลตำบลธาตุพนม อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยครังนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันของชุมชนพหุวัฒนธรรมที่ส่งผลต่อการอบรมเลี้ยงดูและการเจริญเติบโตของเด็กปฐมวัย เทศบาลตำบลธาตุพนม อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนมกลุ่มเป้าหมายประกอบด้วย ผู้ปกครองเด็กปฐมวัย และประชาชนทั่วไปที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เทศบาลตำบลธาตุพนม อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม อายุ 20-70 ปี จำนวน 98 คน เพศชาย 37 คน เพศหญิง 61 คน โดยใช้ข้อมูลทั้งเชิงปริมาณและชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ และแบบ
บันทึกภาคสนาม
ผลการวิจัยพบว่า การอบรมเลี้ยงดูเด็กปฐมวัยจากครอบครัว พบว่ามีปัญหาทางเศรษฐกิจของครอบครัว รายได้ลดลงจากสถานการณ์การแพร่เชื้อไวรัสโคโรนา 2019 และครอบครัวหย่าร้าง ทำให้ขาดทุนทรัพย์ในการส่งเสริมการเรียนรู้แก่เด็กปฐมวัย โดยในชุมชนมีทั้งชาติพันธุ์ที่แตกต่างกัน แต่สามารถปรับตัวเข้าหากัน และการบริหารงานจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีการสนับสนุน และส่งเสริมความหลากหลายของชาติพันธุ์นท้องถิ่นผ่านวัฒนธรรม ประเพณีของท้องถิ่นเป็นประจำ แต่พบปัญหามาจากทัศนคติ และความเชื่อ
ของคนยุคเก่า รุ่นปู่ ย่า ตา ยาย กับคนยุคใหม่ รุ่นลูก และหลาน ที่ไม่ตรงกัน ขัดแย้งกัน จึงเกิดการปฏิเสธวัฒนธรรมดั้งเดิมของชาติพันธุ์ตนเอง และการเรียน แบบออนไลน์ยังคงเป็นปัญหาสำหรับเด็กปฐมวัยและผู้ปกครอง รวมไปถึงเด็กที่มีความต้องการพิเศษในชุมชนที่ยังคงต้องการความช่วยเหลือจากโรงเรียนและหน่วยงานภาครัฐ
Downloads
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรการศึกษาปฐมวัย พุทธศักราช 2560. โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
จิตราภรณ์ สมยานนทนากุล. (2551). ผลกระทบของการพัฒนาของรัฐต่อลักษณะทางพหุวัฒนธรรมของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ: การสำรวจเบื้องต้น. เอเชียปริทัศน์, 29(2), 275-290, https://so03.tci-thaijo.org/index.php/npuj/article/download/259574/173016/964186
ทรงศักดิ์ ปรางค์วัฒนากุล และสรัสวดี อ๋องสกุล. (2561). สังคมพหุวัฒนธรรม. ศูนย์ล้านนาศึกษา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นงเยาว์ เนาวรัตน์. (2559). ย้อนคิด 1 ทศวรรษ เด็กไทใหญ่ในโรงเรียนไทย. นันทพันธ์พริ้นติ้ง.
พระจิรวัฒน์ อาจาโร และใจวิทย์ เชื้อรัตนพงษ์. (2560). สัตตนาคาพญานาคราชและพระธาตุพนม. โรงพิมพ์อักษรสัมพันธ์ (1987).
พระมหามิตร จิตปญฺโญ ชญาภา น่าบัณฑิตย์และสุขสมัย น่าบัณฑิตย์. (2562). การพัฒนาคุณภาพชีวิตบนความหลากหลายวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ในภาคอีสานตอนล่างของประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 38(5), 1–11. https://hujmsu.msu.ac.th/showall.php?id=4d4441794d773d3d
วรรณิษา หาคูณ จิตรา ชนะกูล และเยาวนุช ทานาม. (2563). การจัดประสบการณ์สำหรับเด็กปฐมวัย.โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
สำนักงานจังหวัดนครพนม. (2564, 20 มกราคม). แผนพัฒนาจังหวัดนครพนม พ.ศ. 2561-2565 ฉบับทบทวนรอบปี พ.ศ. 2564. http://www2.nakhonphanom.go.th/files/com_news_struct/2020-ฃ01_378aeea6a87766d.
อคิน รพีพัฒน์, ชยัน วรรธนะภูติ, อมรา พงศาพิชญ์, สุภางค์ จันทวานิช และฉวีวรรณ ประจวบเหมาะ. (2553). การวิจัยเชิงคุณภาพเพื่องานพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 5). ขอนแก่นการพิมพ์.
เอื้อมพร หลินเจริญ. (2555). เทคนิคการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ. วารสารการวัดผลการศึกษามหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 17(1), 17-29. https://so02.tcihaijo.org/index.php/jemmsu/article/view/149164
Banks, A. J. (2001). Cultural Diversity and Education: Foundations Curriculum and Teaching(4th). Allyn & Bacon.
Banks, A. J., & Banks, A. M. (2015). Multicultural Education (9th). Wiley